bir şey, biri uğruna hayatını hebâ ediş, kendini fedâ ediş büyük erdemdi, yüce sevgi sahibi yüksek ruhların işiydi.. onlar birbirleri karşısında ihtlramla eğilirlerdi..
sevgisi, sevdâsı, kıymet verdiği değerler uğruna kişi kendini hesapsızca fedâ ederdi ve aklına gelmeyen, gelmeyecek tek soru “değdi mi?!” sorusuydu..
bütün büyük fedâkârlıklar o yüce gönüllü insanların zamanlarında kaldı.. bugün modern dünyada için için çürüyen erdemler en küçük bir fedâkârlığı bile sorgulatır oldu sahibine; “değdi mi?!”
destanlar yazdıran, türküler yaktıran, şarkılar besteleten, şükrân günleri, anma toplantıları, duâ seansları tertip ettirip gidenin ardından minnet ağıtları yaktıran adanmışlık, fedâkârlık duyguları çürümeye yüz tutmuş, yaptığı fedâkârlığın iyiliğin ardından sâdece ağır pişmanlıklar yaşayan ne çok insanın varlığına şâhit oluyor bugün dünya!.
bi anadolu türküsü her şeyi tek mısrâda anlatıyor;
"kes başım kanım aksın
kıymet bilene doğru"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder