erken gelip çok geç kalmış, büyük bedel ödemiş en talihsiz kuşak için artık çok geç..
inanmış, savaşmış, sonunda aldandığını görmüş, hayata sırtını sonsuza dek dönmüş kayıp kuşağın hasbelkader hayatta kalabilmişleri için çok zor artık inanmak!.
o kadar çok hırpalandılar, yaralandılar, kan ve zaman kaybettiler ki, bu hakikatleri hayatlarına düstur edecek ömürleri kalmadı..
henüz yolun başında, çok şey yitirmeden, dönüp başladığı yere yeniden başlamak?!.
imkânı var mı bunun?!. öte’ye mi bırakılmıştır sevmek, hayatında bir kez olsun ve ilk ve son ve bu sevdâyla sonlansın hayatı, son nefesi bu sevdâ olsun?!.
ne çok bekledi içimizden birileri, sesslzce besleyip içinde o umudu, son nefesine dek!.
ve onlara nasib olan bana olmadı; yapışmadı alnıma kan revân çatışmalarda, asil bir kurşun!.
nasib(!) olan; kucağımda can verneleri oldu!. kulaklarına eğildim, son tenbihatları için;
‘en güzel’e gidiyorsunuz, orda firak yok!. firak burada, geride bıraktıkkarınızda, alıp yanınızda götüremediklerinizde, bende!.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder