yeni yıl tebrii.. peşin peşin..

2019 mutluluklar getirsin!. getirmezse de koy gitsin!. sırada 2084, 3015, olmadı 37725 var!. gelirse ve ömrümüz yer ve yeterse, görürsek biz, tabii!.

guugıl teyze'nin...

... kalçasına bi 'aşk ve yalnızlık' yazdım, son verilere göre yaklaşık 105 milyon küsur sayfa getirdi önüme?!.
bunlar birbirine ezelde kaynamış?!. yanlarında siyam ikizlerinin esâmesi okunmaz!.

yalnızlık bi nebze izah edilebilir bi şey; de, 'aşk' içinden çıkılmaz, acaip netâmeli mesele.. akıl işi olsa hani, belki azcık bi erer de, aşk kalp işi.. kalp de öyle basit bi cihaz da değil, çözülesi.. kalp dediğin sonsuz sınırsız sırlar yurdu bişe.. akıl hiç ermez yani..

gönül diyo ki...

... biri okusun endişesi olmadan yazmak, terk edilmiş bi istasyonun duygusal öküzü olmayıp, oturup saatlerce, hiç gelmeyecek bi treni beklememekle aynı şeydir..

gönül diyo!.

fenâ bi durum

ilk gençlik yıllarımdı; toydum sarhoştum, ne yaptığımı bilmiyordum!. kafka ile ömrümde ilk ve son kez içtiydik beraber; o sıralar elimdeki tek kitabını ortaya serip, aramızda bi ön mütalaayla “dava”laşıp, benim henüz davasını kendimle göremediğim geçmişimi meze edip..

biriyle oturup bi “dava”laşmanın kırk yıl hatırı varmış.. lakin biz daha da ileri götürdük işi; kanka olduk.. ben artık kafka’yla bir ömür “dava”lı olacaktım..

sonra… sonra canımız sıkıldı, sayfalarıyla rus ruleti oynadık karşılıklı; bi o, bi ben, karşımıza aldığımız düşüncelerimize sıktık..
o benden şanslıydı, daha ilk sayfada yakaladı doluyu, çünkü önceden biliyordu, aşinaydı ve hep hazırdı, ben beş kez, beş sayfada arka arkaya boşa tetik düşürdüm.. altıncısı ise, patlamadı; çünkü kitap üçüncü hamur, seka kâğıdındandı ve sayfaları fırından çıkalı çok olduğundan, oldukça ıslaktı.. bu yüzden üst üste tutukluk yaptı, aklımı tutukladı..
zaten kırık kafamı kafka’ya daha fena taktım.. zaten de daha önce de sartre bulandırmıştı içimi, “bulantı”sıyla..

birinin diriminin, diğerinin ölümüne bağlı oluşu ne kötü?. işte, o kolayca tuttururken daha ilk celsede ölümü, ben ıskaladım.. henüz “okunmuştur” envanterine alamadığım “dönüşüm”ünü bekliyor olmalıydım?!.

sonra… ben, son bir kez daha denedim, o gittikten sonra.. bu kez ateş aldı kelimeler, sayfaları tutuşturdu ışık hızıyla, alnımı ışıttı.. lakin hedefini sıyırdı, sıyırdım..
hedefi alnımdı.. o gün bugün şakağımda o ilk günkü ağrı, çıldırtan zonklama, aynı ‘sıyrık’la fena sıyırmış, geziyorum..

o ki bi türlü başaramayıp sonunda üşüttüm, mademki de ben bir üşütüğüm artık, o saatten sonra yeşil ışık yakıp göz kırpan hayatla cilveleşmek olmazdı.. dikilip en işlek otoban ortalarına, harmandalı oynadım hayatımla, çıkıp ıstanbul-ankara arası vızır vızır işleyen tren yoluna, rayların üzerine oturdum, anadolu ekspresinin geçişini bekledim, beklerken boş durmadım, uzun uzun ‘uzunhava’lar okudum..

'uzunhava'lı beklemek sıktı, kalkıp sonra misketler, zeybekler, fidaydalar alıp yanıma, meydanlara çıktım yine tutturamadım.. horonlar bile vurdum, tek figürünü bilmediğim, hızlı ve çabuk, ayaklarımı birbirine dolaştırdım yine gelmedi, o yıllardır hayalim, muhteşem ‘son’umla yine buluşamadık; alnıma yapışacak, nasıl da beklediğim, hep ‘asil’ dediğim, asil bildiğim o tek kurşun puşt çıktı..

o günden sonra bi daha da denemedim.. “dava”sını bıraktım olduğu yere.. oysa o çoktan amme davasına dönüşmüştü, dünyanın.. insanlık arasında asırlar sürecek olsa da, “dava” aramızda sonsuza dek kapandı..

aradan geçen zaman huzursuzdu; duramadım.. duramazdım, başka bir yol bulmalıydım şu 'aşk'a, kalkıp âşiyan'a gittim, "bir garip orhan veli"yle ölümden konuşmaya..
“bilmezdim şarkıların bu kadar güzel olduğunu ve kelimelerin kifayetsiz” demeden öncesiydi.. sıkı muhabbet ettik, mezarlığında, kabri başındaki heykelinin başına konan martı kuşuyla.. mart ayı değildi, martısı önce anlamadı beni.. lakin ben onu iyi anlamıştım..

sonra, ben belli etmeden yanından ayrılıp hisar önüne indim.. o gün boğaz kuzey denizi kadar soğuktu.. ben, denize, oltamın ucuna düşüncelerimi takıp atıp, nasibim kelimeleri beklerken, geriye çekilip keman da çaldım balıklara o soğukta.. o ise, ardımda “aman da başına da konan martı kuşları” için yazdığı şiirinden kopardığı iri mısralarını kafasına koymakla meşgul oldu, martılar o yüzden birikmişlerdi başına..

sonra… bu kez farketti beni.. gözlerime bakıp mânâlı, sensin bu der gibi, şiirinin martılardan arta kalanını tekrarladı, ama ben, bi tek o, en sevdiğim “bir kere sevdaya tutulmaya gör; ateşlere yandığının resmidir”i duydum..
ötesine de gerek yoktu zaten, şarkısını da, güftesini de, bestesini de iyi biliyordum.. zaten de ben bir kere sevdaya çoktan tutulmuş, rahmetli ebemin çoktan rahmetli örekesini çoktan görmüştüm.. çalıp söylemişliğim az mıydı, kemanım ve bağlamamla?!.

şu 'bağlama'?!. aradaki şu uzun 'kopuk'luğu da bağlar mıydı?!.

gönül diyo ki!.

ne iş lan moruk; bu yaştan sonra ne'ne gerek sosyal medya?!!.

...
şurda, birilerinin sayfalarına gidip yorum morum filan yazıp sataşarak, pişmiş aşa su, yıllanmış muhabbetlere limon sıkıp, hariçten salça olduğumu farkettim.. derhal titreyip, sürâhime, limonluğuma, kavanozuma dönüyorum..

inime dönüyorum; trajik sığınağıma

kendim çalıp, kendim söylemeye

kendi kendime

kendim 'kendimi' bi dinlemeye..

gülme zelâl!.

...bendim doğduğum dokuz doğurmuş acının dokuz memesine tekmil, yapışan!.

ukde

usul usul açmalı pencereyi, perdeyi usul usul çekmeli; içeri hava ve güneş birlikte aniden dolarsa ciğerlere kramp girer, mütemadiyen gözü alır keskin ışık, âlemi göstermez olur.. usul usul çıkmalı maltaya, voltaya; usul usul alışmalı hayata..

tamam da, kendime asıl sormam gereken soru şu: ben bu dünyaya alışabilir miyim?!.

'uzak' yollardan geldim, gelmeye isteğim yokken geldim; bir avuç serin su, bir yudum huzur bulmak için..

dünya âlemlere göre bir nokta; kalp nokta içinde nokta.. âlemleri keşfetmek ‘nokta’yı fehmetmekmiş.. ve keşifsizlik ‘ukde’ demek..

(hayata, dünyaya yıllardır kendini hapsettiği ininden, içinden bakan adam ancak hücresinin penceresinden görebildiklerini, içselleştirebildiklerini tasvir eder.. ilk kez şahit olduğu bir güzelliği, öncesi olmadığı, benzeri bir şeyle kıyaslayamayacağı için kaleme kâğıda dökemez, resmedemez..

hani hayatının unuttuğu bir zamanından kalma satıraraları da değil ki bir şey sebep olsun da hatırlasın kalbi?!.

öle öle yaşayan, kendine yaza yaza ölen bir adam yıllar yıllı aradığı şeyi karşısında bulunca n’etsin de anlatabilsin ki?!. evvelce tattığı, bildiği, tanıdığı bir şey olsa diyecek derdini?!. ama yok, hayat bilmediği, hiç çalışmadığı yerden çıkarıp soruyor sorularını..

tek diyebileceği göğsünde taşıdığı rüzgar.. bi çıksa uçsuz bucaksız bozkırda nefesi tükenene dek koşacak..)

göğsü mühürlü bir sandık; yıllar yılı sıkı sıkı bastırdığı, kapağını hiç açmadığı, belki de içinde ne var kendinin de bilmediği, en gizli, en gizil, en derin yerinde sakladığı o sandık.. belki kelimeler; kelimeler açabilir onu.. kelimeler anahtar..

şakağında hep bir namlunun serinliği, masada anlayarak yaşamanın, anlamanın dayanılması zor acısıyla geçmiş bir ömrün yüksek yarlardan düşerken tutunduğu tek ince dal; bir kalem.. kalemi aldı mı eline, âlemlerin akan kalbinin hacminde dönüp durduğunu vehmeden, bir şey içmeden her dem ser-hoşluktan kurtulamayan başını tutamaz, önündeki kâğıt bloğunun üzerine kapaklanır, uykuya sızar, uyandığında kalbinde geceden kalmış bulanık bir dereyi hep akıyor bulur sabahları, yaşamaya dair kendine ne yalanlar üreterek geçiştirir her günü; sonunda bir gün daha düştü ömürden, ‘şükür’ diyerek..

..

(adam kalem ve kâğıda böyle yalan söylemişti yıllardır.. yazmak neydi ki?!. istediği şey yazının bittiği yerde başlıyordu.. fakat yazmak zorunda; çünkü dünyanın dönerken çıkardığı sessizliği bastırmanın başka yolu yok.. içindeki sessizlikle çarpışan dünya onu altına alıp gürlek kahkahalar atsa da, işte burada, dünyanın altında ezilmiş hâliyle ona bakanlara hiç değilse bir kez gerçek bir şey anlatmış olacağını umut eder)

dünya yerinde sayanı ezer.. onunla aynı hızda dönmeli, ki felekler devretsin içinde, rahmet insin ruhuna, o da âdem içinde bi ‘adem’ âlem içinde bir ‘alem’ olsun..

hatırlamaktan imtina ettiği şeylerin artık acı vermenin aksine, tebessüm ettirdiğini görmekse ayrı bir neşve.. meğer acıyı bal eylemenin yolu acının içinden geçmekmiş?!.

(adam en son ne zaman böyle gülümsediğini unutmuş kalbine baktı, tanıyamadı; yara izi yok, zemheri baskını yok, yangın izi yok.. oysa daha dün, yıllardır bugün yarın diyerek yüreği ağzında beklediği arefeden kurbana çıkacağı günü, o son dünya cehennemini, dünyada o son gününü soruyordu; artık bölünebilecek bir parçası daha kalmamış, nokta kadar yüreğine)

..

(okumayı hep umursamış, başka yürekleri okuyarak anlayan adam, bu kez kendi yüreğine bakıyor; bir başka yürek gelsin, anne gibi sarmalayıp gözleriyle büyütsün, ‘bu kendi kalbin, tanı!’ desin.. kalp ki sırlar yurdu; biri dokunmadıkça kapısına, keşfetmedikçe açılmayacak)

…

kelimeler ezelde taksim edilmiş.. birine yâr olmayan gider ötekine sırnaşır.. şaşırırız eski tanıdığımızı, iyi tanıdığımızı, kendimize sevgili ettiğimiz kelimeleri bir yabancıyla kucak kucağa görünce.. biraz alışınca gözlerimiz, bu deriz; benim gibi biri tıpkı, kelimelerle arası iyi ve ben gibi de yaralı.. yara yoksa yazmak da yok!.

..

sarmaldır yürekler; birinden ötekine akış sürer gider.. kendin gibi bir kalbe rastladığında yaşamak dediğin şey aynı yerde, aynı nokta-ı nazarda sıfırlanır.. yaşayamamanın acısı ise, peşisıra katlanarak büyür..

..

cevaplarını bildiğim sorular çoğalıyor içimde.. kaç kez yaşadığım şey bu, yine vuruyor işte, hiç başıma gelmemiş gibi?!. nasıl yazmalı şimdi; susar gibi mi, ağlar gibi mi, söyler gibi mi?.

..

bir sabahtı.. yatağımda uyandığımda garip bir şey olduydu; adeta kendi kimliğime ve ismime yabancı biri hüviyetinde, kendimden başka bir insandım?!. insan da değil, bir böcek; g.samsa gibi?!.

sanki ne’nin yanında yatan başka biriydim de ondan evvel uyanmış ve şimdi onun uyanışını izliyordum.. sebebi meçhûl, belki de sebebi yok.. bir acıyı hayatla çarptığımda sonuç, tevekkül ediyor..

yaşadığıma seviniyorum, ölmediğime hayret ettiğim kadar.. çok gece çıkıp geceleri denize baktığımda yağan katre-i gam, bir hasretin değip geçtiği kalpte kanatlanan aynı itiraf:

içimde derin sular boğuluyor.. bil ki sular.. bil ki içimde.. bil ki boğuluyor..

…

hesapta ‘ukde’yi yazcaktım, ne çıktı?!. ukde’nin sekiz buçuk milyar anlamı var; duruma hadiseye, bir şeyin insan kalbinde ruhunda bıraktığı ize göre şekil alan, anlam bulan, tanımlanan.. her bir lügat benzer ama ayrı şey söylüyor ukdeye dair.. çok isteyip ulaşamadığın, içinde dert olan şeye 'ukde' demek geliyor içimden.. bunu tanımını daha yakın buluyorum  kalbime..

ukde; sonunu, sonucunu görmeyi çok arzuladığın, hitama ersin, son bulsun dediğin, çok merak ettiğin bir şeyin çözümsüz bilmece gibi oluşu, aklına yüreğine kanlı bir çengel takılışından duyduğun daimi acı demek; “ukde” biraz da belirsizlik karşısında canı dar eden endişe demek..

“ukde” kuşku da demek.. “ukde” derin bir acı da.. sevdiğim bi tanımı da, sevdiğinle, dostunla, yoldaşınla, yâranınla, yâreninle, yârinle vaktinde paylaşamadığın yaşayamadığın şeyin ondan uzağa düştüğünde çöken iç söken acısı, pişmanlığı demek..

bi başka “ukde”;

uğradığın haksızlık karşısında, vaktinde elin kolun dilin bişekilde tutulup, çaresiz kalıp ses çıkaramamanın sonradan verdiği iç yangısı demek; hesabı artık öte’ye kalmış, ömür boyu geçmeyecek yara demek..

ukde; en çok da, bir güzelliği vaktinde yaşayamamanın acısıyla, yıllar yıllar sonra bir güzellik karşına çıktığında “vakit artık çok geç” demek..

...

dayağı hak etti ama şimdi, şu 'ukde'yi şuraya astıranı okumakla!.

madem kendin uyumuyorsun be arkadaş, bırak da başkaları uyusun, değil mi?!. sayfana yapıştırdığın 'endişe'yi elemi ne diye bulaştırırsın el âleme de?!.

yok, ben akıllanmayacağım; gidip gidip onları buluyorum, sırnaşıyorum düşünceye?!!. kabahat bende!.

yok, ben acıyı seviyorum?!. ben belâya tırmık çekiyorum!.

gönül diyo ki...

gönül çenesini şurda rastladığı insanevlatlarının yürek sözlerine pek sevindiğinden düşürür.. yoksa çok konuşmak 'gönül’e yakışmaz!' der hep o!.

işte, insanın böyle yapışkan, sırnaşık bi okuyucusunun olması hayatın ağır sınavlarında sıçrama yapmasına yardımcı olmaz, aksine büyük ölçüde oyalayıcı, alıkoyucu, son derece olumsuz bi rol oynar..

böyle bi 'musibet'in bi insanevladına tebelleş olması, o insanevladı eğer bi öğrenciyse sınıfta çakmasına sebeptir.. eğer o bi yolcuysa, yolundan etmeye, iş güç sahibi bi ademoğlu yahut havvakızıysa, ki fark etmez, 'insan' olması kâfî, işinden gücünden olmasına, enerjisinden, vaktinden çalınmasına neden olur.. e, hâliyle de ve doal olarak da, 'vakit' de bir tür 'nakit' olduğundan; çantasından cüzdanından, parasından pulundan ufak ufak tırtıklanması anlamına da gelir ki bu, gönül de bunlardan çok tırsar..

yani,

böyle bi büyük hata yapıp halt yediğini fark ettiğinde gönül kendini fena paralar ve yürek soğutmak için de kendi içine çekilir, daha çok yanar..

lan kız gönül, demek ki şu tür bi 'ilgi' sahibi için de zarar, muhatabı için de.. son derece sıkıcı, hayattan bezdirici, zararlı ve sevimsiz bi şey yani, maazallah!.

..

gönül şurda demeye çalışıyo ki yani, sayın yazıcı ve okuyucu;

belki bitirmeniz gereken bi okulunuz, sınavlarınız, zor bi hayatınız, bi işiniz, meşguliyetiniz, mesûliyetleriniz var, biz de burda kendi kendimize yeşillenip mavra sıkıyoruz?!.

gönül diyo ki...

... ‘biri okusun endişesi olmadan yazmak, terk edilmiş bi istasyonun duygusal inei-öküzü olmayıp, oturup saatlerce, hiç gelmeyecek bi treni beklememekle aynı şeydir’

tek bişe anlamadım sözlerinden ama, gönül böyle diyo, kestirmeden gidip.. sanırım ve aslında demek istediği;

birinin bu nev’î yerlere yazıyor olması, bi nevî kendi kendine, kendiyle konuşmasıdır..
kendi kendine konuşana halk arasında 'bişey' diyolar da, konumuz bu değil şimdi..

sanırsam da gönlün ‘bu nevî yerler’ dediği de şu ‘günlük’ sayfaları, yani ki ‘bilog’lar olsa gerek?!.

biri gelsin, uğrasın uğramasın, okunsun okunmasın, kendi kendine söylenmek, kendine yazmak için ideal yerler burlar.. bi başka ifadeyle, bu nevî yerler; kimseyi de bağlamadan, içine gönlünce biloglama imkânı veren yerler, dilediğince karalanacak şahsi duvarlar..

şu bilog siteleri; güzel bi hizmet yani!. hani de şu 'günlük' duvarları olmasa, hangi gaste dergi yayın organı vs. yer açardı ki kıyısında köşesinde?!.

bi yazar bi şair olmayan, okunsun gibi bi derdi neyi hayatta olmayan, tek iddiasız, elinde hasbelkader de sıradan bi kalem, bi tebeşir neyi olup ama yalnızca ‘kendine yazan’ bidünya ‘kalem’e böyle insancıl yaklaşıp, üstün üstelik de meccanî hizmetlerinden dolayı kutluyorum kendilerini burdan!.

..

aslında gerçekte gönlün demeye çalıştığı asıl şey şu ki,

kendine seslenen adam ya karanlıktan, ya ıssızlıktan, ıssızlıkta yalnızlıktan tırsıyodur.. yani ki, tamamen yalnızlıktan.. 

mezarlıklardan tırsarmış genelde insan.. kafasının içinde de bidünya korku-gerilim filmlerindeki gibi bi ürpertici fon müziği...

işte hem şu sesi, hem de fena tırsıp üç buçuk üç buçuk atan yüreciğinin sesini bastırmak için yüksek sesle türkü çığırarak geçermiş.. genelde de oyun havası formunda türküler.. amaç da sadece içindeki şu sesleri bastırmak; sesine ses almak değil!. zaten de bi mezarlıktan geçerken bi insanoğlu eğer ki sesine karşılık bi ses alsa sen o zaman gör üçbuçuk üçbuçuğu?!. yani; yandı gülüm keten helva?!.

tmm, mezarlık kadar sessiz buralar da.. de, ama da şu gönül de nie de tırsıyosa?!. hani zaten de mezarlıklarda ölülerin sese karşılık verdiği, yahut da aşka gelip, haydaa hobaaa diye horona halaya oyuna kalktığı görülmüş mü ki?!.

yani ki;

'zırva'nın 'tevil'le bi cinayet neyi işlemeden, yan yana üç adım olsun yürümüşlüğü şimdiye kadar vâkî değil!.   

yani ki;

yürü git lan gönül!.

kırılmak

hayata tutunmak için bir çınar gibi derinlere kök salmanın elzem ve dahi güzelden ziyadesiyle, nasipli olduğuna inanmıyorum.. bu yüzden filizkıran fırtınalarını sevdim; yaprak dökümlerini, bağ bozumlarını..

kırılan dökülen ve bozulan şeyler, hiç değilse kırılıp dökülmeye, bozulup çürümeye olan sahici sadakatleri nedeniyle dikkatimi celbediyorlar ve aldatmıyor onlar.. çünkü dimdik ve kavi olmak, kalıcı ve değişmeyen bir öze sahip olunduğu inancıyla günü ve geceyi karşılamak bir kelebeğin ömrünün üçüncü ve son gününde kendini görmüş geçirmiş bir pir-i fani sanmasına benziyor.. oysa hiçbir şey tam ortasından kırılan bir şeyin engin bilgeliğine erişemez. ‘kırılmak’ yaşamın sunduğu en derin gerçekliklerden biridir ve gerçeğin ta gözlerinin içine bakmaya zorlar adamı..

ayrık otu..

“hiçbir saz uymadı sâz-ı âhengi şevkime/sâz-ı âhengi istiğnayı çaldım yalınız”

kim demişse bunu, sanki ben için söylemiş!. 

dünyaya hayata güzel şeylere bi yabani olduğumu ta aklım ermeye başladığında, ilkokul yıllarında farkettim.. ayrık otu gibiydim; bişeye azcık bi meyletse gönlüm, dışlanıp sökülüp atılıyordu kökünden..

onlar bana değil ben onlara zarar veriyordum.. ayak altlarından son nefese dek çekilmeye, uzak durmaya karar verdim.. o gün bugündür de dönmedim kendimle yaptığım ahitleşmeden..

acemice gönül düşürdüğüm dünyaya dair çok şey sahteydi, müsveddeydi.. kaçıncı yaşımda farkettim bunu.. anladım; soğuk, resmî, ruhsuz ilkokul müsamereleri tadındaydı biçok eğlencesi dünyanın.. taliplisi de ne çoktu!. hiç doyurmayacak olan, içtikçe susatacak tuzlu suya coşkuyla sarılıyorlardı..

serseri filan dedilerdi ruhuma, çok tuttum!. ruhum göçebeydi benim; oraya buraya göçe kalktı, uçtu durdu, bi yer tutamadı, konacak kırık bir dal bulamadı kendine şu koca dünyada.. bulsa, 'hani belki bi umut, hani belki boran fırtına kasırga geçene kadar azcık sııniim de şuraya, azcık bi soluklaniim kimseleri bi raatsız neyi etmeden, sonra uçar giderim, geldiğim gibi sessizce' de demedi.. o kadar gururdu yani!. hani, burnu düşse yere, eğilip almaz cinsi, “geçme namert köprüsünden, ko aparsın su seni” modeli.. e, o zaman; kal fırtınanın orta yerinde tam da, bırak sular seller götürsün de gör ebenin örekesini!.

ah ulan ruhum!. benim kendine sııncak bir saçakaltı bulamayan ruhum!. bir zamanlar, kendine uygun bir beden bulup uydurması için dünyaya şutlanıp, bir süre sonra da, tekrar âlem-i ervâha 'bu lavuk adaptasyon güçlüğü çekiyor?!' denilip, 'kaabiliyetsizlikten iade, hükümsüzdür!' damgasıyla gerisin geri postalanacak ruhum!.

serseri ruhum benim, yerleşik düzenle başı hiç hoş olmayan ruhum;
hayattan bi beden beğenip kendine, göçebelikte karar kılıp, hep yolculuğa demirleyen ruhum!.

ona 'madem de bi bedende durmayı beceremeyip çuvallayacaktın?!. da ne halt etmeye çıktın görücüye be nadan?!' dense yeridir..

yani!.

bir ‘kalem’ kime yazar?!.

sanal yazın dünyasını tanıyalı çok olmadı.. ihtiyarlığında ilk çocukluğuna dönermiş ya insan; o gün bugündür bir çocuğun, göz alıcı parlaklıkta, renk kutularında olmayan çeşitlilikte, ilgisini çeken hareketli, lakin hakkında bir fikir sahibi olmadığı bir nesneye bakışı gibi bakıyorum şu sanal sayfalara; ilgim bir çocuğun gözlerinde kıymetli bir oyuncağa olan, bir zaman sonra azalıp biteceği, bıkacağı ilgisinin aksine, git gide de artıyor, anlamını yitireceği yerde çoğalıyor, öyle sürdürüyor hayatiyetini penceremde, bakıp gördüklerim..

burda, birileri?!!.

henüz çok olmamış da sayfalarını  tanıyıp okuyalı, burda yazan birilerinin.. ve yazdıklarını nasıl iştiyakla okuduğumu bilmiyorlar da.. onlar bundan da ötesini de bilmiyor; bilmiyorlar yazılarından ilham aldığımı..
kendilerine yazdıklarını sanıyorlar; iç dünyalarında yaşadıkları anaforlarını kaleme çekerken.. işte sanki yalnızca ben okuyayım diye yazıyorlar..

belki okuyanları çoktur, lakin yazıları altlarına düş(ülmey)en 'yorum-not'lara bakarak konuşursam; çoğu zaman da aynen öyle oluyor, ben okuyayım diye yazıyorlar sanki?!.
kalemleri bunun için var sanki, kelimeleri benim için doğmuş, cümleleri benim için var.. onlar sırf bunun için varlar sanki?!. onlar benim için yazdıklarını bilmiyorlar..

kendi dünyalarında ve yaşadıklarının yalnızca kendilerine ait olduğunu sanıyorlar.. oysa acının ortak diliyle konuştuklarını, birilerinin onları duyduğunu, geçmişte aynı ağır kupalardan aynı acıları içtiğini, aynı yerlerde içlerinin bulandığını, başlarının döndüğünü, aynı yerlerde içleri dışlarına çıkarcasına kustuklarını, aynı yerlerde konuşup, aynı yerlerde sustuklarını, birilerinin aynı yerlerden geçtiğini, acılarına bakıp onlara her gün selâm verdiklerini bilmiyorlar?!..

gördüklerini yaşadıklarını kendileri için kaleme kâğıda dökme arzusu gereği, masaları başına oturduklarında, aslında onları ben okuyayım diye yazdıklarını bilmiyorlar!. kendi gerçeklerinin benim de gerçeğim olduğundan, ben kadar bir çoğunun da gerçeği olduğundan haberleri yok; bu büyük gerçekten haberleri yok!.

beni tanımazlar, dolayısıyla yazışlarına doğrudan sebep ben değilim.. lakin kalemi eline tutuşturan, onlara yazma isteği veren benim için vermiş sanki; işte bundan da hiç haberleri yok!.

onlar benim için yazıyor, bilmeseler de!. bunu rahatlıkla söyleyebiliyorum!. peki, ben kim için tutuyorum kalemi, kim için yazıyorum?!. bir de bunu bilsem?!!.

iğne de, çuvaldız da bizzat kendime!.

mütevazılığımı yiyim!. ilkelim, dar görüşlüyüm, eski-gerikafalıyım, kendimden menkulüm; anka'dan başka kuş, hayattan zorlu yokuş tanımam.. utangaçlığımdan utanmadan bir de kendim(e) çalıp kendim(e) söylerim şurda!. şurda, Bir Allah’ımın tek bi kulundan bi iltifat beklemeyen şu ‘karga gak demiş’ sesimle, şu düzensiz besteler de benim..

kendim doldurup kendim içiyom şu zıkkımları yani!. yani, kendime acıyıp, ağlak hâllere girip, 'bize n'aptılar, bize ne oldu böyle, batsın bu dünya, bi baht-ı karayım kullar içinde' de demiyom; gülüyom hallarıma yalnızca!. zannımca da böyle bi acaiplie tevessül edebilcek bi başka bi akl-ı önce daha olmadığı için de yeryüzünde, tek rakibim de yine kendimim!. bu demektir ki, şu erişilemez melankolik megalomanimin başka egolara geçme ihtimali sıfır!.

'ne iş lan, hem ‘mütevazı’, hem ‘megaloman?!!. buz gibi çelişki işte!' sorgu-tenkidimi de bizzat yapıyom, peşinen!. hani olur a, duyanın görenin bilenin bi itirazına teşne olabilir diye!. zevahirimi düşmesi muhtemel zavallı durumlardan kurtarmak için de, yüzde yüz sıhhat ve selamete eriştircek beynelmilel bi söze dayanarak, karşılığını da kendim veriyom, yin kendi huzurumda;

“hem kel, hem fodul”..

anlıycaanız, şurda hem kelim, hem fodul!. ne güzel!. ikisi bi arada; tara ve çık modeli!.

çalmadığı kapı kalmamış...

"duyan olmadı avazım; ki desin Hallaç kekeme"
i. özel

teknokratlar

"bütün mimarlar yüksek, mühendisler de..bir sen alçak kaldın ey Sinan usta!"

cemal süreyya, 'teknokratlar'

..

ne çok kitapları vardı lili

ve ne de çok okumuşlardı onları;

kelle kelle, kalıp kalıp

az okunan, çok satılıp

raf metrajı uyumlu, ayarlı kafa kadranlı?!.

benim ise, tek kelimesini bile bilmediğim şu hayat

çocukluktan ezberimdeydi

retorik-hitabet-uzsözlülük ve dipsiz belagat

etkileme sanatı, nlp teknikleri, dar 'iknâ oda'ları, geniş 'iknâ' turları

yarıaydın, çok laf, edepsiz edebiyat

tahrip gücü yüksek tahrikkâr felsefe

iktisadî kriz, buhrandan çıkış yolları, das kapital

ve bir takım şeyleri 'diyalekt'iğin..

aydınlanma çağına giriş fecîydi

Filozofça Düşünceler’i yakılmadan önceydi

Diderot’un romantik (s)ayıklamaları sırası

analitiğin o yırtık düşüncesi hiç düşünmeden

düşüncesizce keserken düşünce yollarını

ve sonrası, yine zengindi kiliseler endüstrisi..

ne yazık ki o zamanlar kurdu olduğum kitaplar arasında

battal boy ve kapkara surat bir nutuk yoktu

ve insan prematüresi, Tagore hayranı

şu yunanlı masa dostuyla rakı şişesinde balıkken

henüz ayılmamışken

sidikli bir 'şair'in kafasına dank eden

bir ince anayasa kitapçığı..

Atay'ın 'orospu çoçukları'm ve 'kancıklar'ım dediği şu yarı aydın(cık)larımca

şu çağdaş çağdaş yazar-çizer-yalana uçkur çözer-geçmişe söverlerimizi

diktatörlere mehdiye dizerlerimizi

okumamak ne ayıptı?!

işte, bile bile aldırmazlık yapıp

kaldıramayacağı kadar su koyup

ben sulandırdım bu cinayeti..

en acımasız olanıydı

adına ‘yılların sosyaldemokratı’ diyen humanisti

antik kırıntılardan mülhem şu anakronik manifestolar

şu enformasyon çağı güzellemeleri, en koyu faşizmden kopye

ezilmiş, kirli, pasaklı top(lul)uklar için pembe incili bileklik

şu nostaljik gerdanlık

dinamiğin ana stratejisi

bol çeşni ordövr tabağında freudsu psikanalist zıpırlıklar

fukuyama eliyle "tarihin sonu"na yapıştırılan şu fırlamalıklar..

adıma aykırı demeseler ve fişlemeselerdi daha genç yaşta

mesela, uzatmadan 'arzda gezinen tufeyl bir böcek' unvanı verselerdi bana

ordan burdan büyük küçük demeden harf yerdim biraz

görkemli kelimelerle süslü, moda beğeni düzensiz dizeler

beyin çöplüğümde boş bıraktığım o en müstesna yeri

kuru malumatıyla doldururdum düzenlerinin

ve sorduklarında ülkem ve dünya gündemini

‘medeni dünyanın muhteşem atık dönüşüm projesi’ne

katkıda bulunduğumu hiç inkâr etmez

hem böylece başım da ağrımaz dünden

ve koparılmazdı kökünden

çok 'anarşist böceği' o izbe kuytuların, kurtarıp karanlık ağlarından

aydınlığa çıkarmanın, haklı gururunu yaşatmazdım kendime

erken bir horoz gibi, şöyle vakitsiz ötmesem..

yerleşik düzene alışık değildim; doğru

adım dünya dillerinde 'yağmacı'

ve istilacı Moğol'un soyuyla aynıyken soyum, üstelik

hani Bağdat Kütüphanesini önce yapan, sonra 'yakan ve yıkan'dım

ben kan ateş denizinde böyle yıkandım

böyle 'kırklandım' şu 'insanlık' günahlarımdan

göç topraklarından geldiydi ya atalarım?!

henüz Elhamra’yı yağmalamadıydım ama

eşsiz kütüphanelerinin duvarından dökülen

bir kitabın arasından çıkıp

çoktan çekmişti çünkü şu tanrı belası

tanrı kırbacı Attila, kılıcını

her şey bittikten sonra başlatmıştım içimdeki ihtilâli

şu yüksek yüksek imtiyazlarla kaplı adamların

sıkı korunaklı o meskûn mahâl adacıklarının

gözlerim henüz açılmamışken dünyaya, üstelik

yangınlar çıkaran kundakçısıydım..

hani tarihte, ikiyüz senede on üç kez

tekrarladıkları seferlerinde

doğulu hafızamın o kutsal mahrem üçgeninin

o kızoğlankız kıvrımları arasına diz çöküp lekelemeseydi Haçlılar

ve kesmeseydi dilimi kökünden, dünyanın en orospusu

en kevaşe ana kraliçesi, o soylu soğuk İngiliz

ve bileklerinden, doğunun mazlum çocuğu Hind’li ve usta ellerimi

böylece ilkel tezgâhımda tüm dünya için dokuduğum

o beyaz aziyelerimin etekleri kanlanmaz

bakmaya katlanmazdım, utanıp ayakuçlarıma

ve bugün böyle, şöyle dikenli gerdanlıklar örüp kelimelerden, taç yerine

asmazdım idam hükümlerini boynuma

cesedimi şu 'ölüm amca'larımın kalelerinin kapılarına..