ayrık otu..

“hiçbir saz uymadı sâz-ı âhengi şevkime/sâz-ı âhengi istiğnayı çaldım yalınız”

kim demişse bunu, sanki ben için söylemiş!. 

dünyaya hayata güzel şeylere bi yabani olduğumu ta aklım ermeye başladığında, ilkokul yıllarında farkettim.. ayrık otu gibiydim; bişeye azcık bi meyletse gönlüm, dışlanıp sökülüp atılıyordu kökünden..

onlar bana değil ben onlara zarar veriyordum.. ayak altlarından son nefese dek çekilmeye, uzak durmaya karar verdim.. o gün bugündür de dönmedim kendimle yaptığım ahitleşmeden..

acemice gönül düşürdüğüm dünyaya dair çok şey sahteydi, müsveddeydi.. kaçıncı yaşımda farkettim bunu.. anladım; soğuk, resmî, ruhsuz ilkokul müsamereleri tadındaydı biçok eğlencesi dünyanın.. taliplisi de ne çoktu!. hiç doyurmayacak olan, içtikçe susatacak tuzlu suya coşkuyla sarılıyorlardı..

serseri filan dedilerdi ruhuma, çok tuttum!. ruhum göçebeydi benim; oraya buraya göçe kalktı, uçtu durdu, bi yer tutamadı, konacak kırık bir dal bulamadı kendine şu koca dünyada.. bulsa, 'hani belki bi umut, hani belki boran fırtına kasırga geçene kadar azcık sııniim de şuraya, azcık bi soluklaniim kimseleri bi raatsız neyi etmeden, sonra uçar giderim, geldiğim gibi sessizce' de demedi.. o kadar gururdu yani!. hani, burnu düşse yere, eğilip almaz cinsi, “geçme namert köprüsünden, ko aparsın su seni” modeli.. e, o zaman; kal fırtınanın orta yerinde tam da, bırak sular seller götürsün de gör ebenin örekesini!.

ah ulan ruhum!. benim kendine sııncak bir saçakaltı bulamayan ruhum!. bir zamanlar, kendine uygun bir beden bulup uydurması için dünyaya şutlanıp, bir süre sonra da, tekrar âlem-i ervâha 'bu lavuk adaptasyon güçlüğü çekiyor?!' denilip, 'kaabiliyetsizlikten iade, hükümsüzdür!' damgasıyla gerisin geri postalanacak ruhum!.

serseri ruhum benim, yerleşik düzenle başı hiç hoş olmayan ruhum;
hayattan bi beden beğenip kendine, göçebelikte karar kılıp, hep yolculuğa demirleyen ruhum!.

ona 'madem de bi bedende durmayı beceremeyip çuvallayacaktın?!. da ne halt etmeye çıktın görücüye be nadan?!' dense yeridir..

yani!.