kırılmak

hayata tutunmak için bir çınar gibi derinlere kök salmanın elzem ve dahi güzelden ziyadesiyle, nasipli olduğuna inanmıyorum.. bu yüzden filizkıran fırtınalarını sevdim; yaprak dökümlerini, bağ bozumlarını..

kırılan dökülen ve bozulan şeyler, hiç değilse kırılıp dökülmeye, bozulup çürümeye olan sahici sadakatleri nedeniyle dikkatimi celbediyorlar ve aldatmıyor onlar.. çünkü dimdik ve kavi olmak, kalıcı ve değişmeyen bir öze sahip olunduğu inancıyla günü ve geceyi karşılamak bir kelebeğin ömrünün üçüncü ve son gününde kendini görmüş geçirmiş bir pir-i fani sanmasına benziyor.. oysa hiçbir şey tam ortasından kırılan bir şeyin engin bilgeliğine erişemez. ‘kırılmak’ yaşamın sunduğu en derin gerçekliklerden biridir ve gerçeğin ta gözlerinin içine bakmaya zorlar adamı..