insanlar…

bol bulduklarını düşüncesizce yağmalıyorlar.. güzel de başarıyorlar.. içindeki sınırsız sevgiden büyük paya sahiplerken elleriyle öldürüyorlar sendeki ‘var’lıklarını usul usul, kıymetlerini tüketiyorlar azar azar, tükeniyorlar.. bir zaman sonra hiçbiri kalmayacak inhisârında, kırıntı kalmayacak hiçbirine enginliğinden, baktığında bir anlam ifâde etmeyecekler, bir yabancının duygusuz ruhsuz bakışlarıyla bakıyor olacaksın; hayata, dünyaya, umursamaz ‘insan’a.. geldiğin, geleceğin, getirecekleri o anlamsız yerde bir şey var olsun istiyorsun, onlardan son bir hâtırâ gibi son bir şey; hayatında bir geceyi erdemsiz, doludizgin geçmek; tek bir şey düşünmeden, endişe etmeden, yaşayacaklarından acı hissetmeden.. ... insanın değer bilmeyen naturası sarsıyor.. sen de umursamazlar arasına giriyorsun bir zaman sonra..