'kadın'...

“gül”e, ‘tül’e, ‘kül’e, ‘incir’e
‘zeytin’e

ve ‘kadın’a

bahçeleri Belkıs, etekleri Kudüs, kuşları Süleymân çağırır

mukaddes Tûvâ’dır kalbini tuttuğunda kadın; ışıl ışıl Zeytin Dağı’dır..
hüzzam Mekke’dir, ‘ensar Medine’

Hicaz’dır, Sabâ’dır, Hıtâ’dır, vahâdır

yürür kadın Havvâ gibi, Serendib’den Gîlmân ülkesine

Meryem’idir yolculukların..
..

incir ermeden daha, kar düşer dalına
üşür incir, kül üşür, ‘kadın’ üşür
ay bir parça eksiktir yüzündeki tülden
bir giz konar üşümüş omuzlarına
daha çok üşür ateş soğuk külünden
donar ‘kadın’..

‘âh’tır ‘kadın’, doğmamış günah
vurduğunda gölgesi aşkın üstüne
gölgesizdir, saydamdır

“camın arkasından göründüğü gibidir;

sessiz,

sakin,

suskun...

ve tüm yaşanmışlıklara yüz çeviren…

bir çocuk kadar mâsum”;

‘kadın’ ki en uzağından derin çekilen

tek hece, tek kelime, son ve sessiz bir çığlık

son nefes bir nidâ;

‘âh!’tır..

gittiği yerde incirkuşları konar tenine kadının

incir kokar ağzı, terinden incir sütü sızar
‘kadın’ aynaya gördüğü yüzü sorar
ve Kitab’a, diline dolanan sözü

ve dağlara, eteklerinde unutulmuş rüzgârı
‘benim mi?!’

gittiğinde ‘kadın’ büyük ateş yakar ardında

kül eden yangınlar çıkarır

tek bir şey kalmaz yanmadık

ayaz gecede ve çıplak
ruhu kadar adamın..

“delicedir susuşları”;

sustuğunda ‘kadın’ın;

suskusu ki, en “deli”;

“… sorar, sorgulatır…”

ve bilir, ‘delice susarak’ olur,

sorgusuz gidişlerinde ardına bıraktıklarının sorguları

ve bu bir “yansıma”

..

(‘yâr’dı gurbet; ‘derin yar’dı, ‘yara’ydı

gurbet, ‘yârin olmadığı yer’di)

‘bir yârim olsaydı ve saçından tek tel hâtıra
yakardım gurbetleri!’ dedi adam ‘kadın’a ve ekledi;

‘şimdi en kırmızı yerlerimizden susalım, ‘uslanıp’

meselâ “yansıma”lardan, yanılsamalarımızdan

meselâ susan dilimizden, kanayan dudaklarımızdan,
şimdi susa(ya)n yanlarımızdan konuşalım;

bir gemi beklemediğini

ve en “mâsum” baktığını biliyorum ıssız uzaklara, en uzak ufka

ve biliyorum gözlerinle konuştuğunu, sessiz

ve mâdem de “soruyla başlar, soruyla biter”; “insan” ve “hayat”

arkan dünyaya dönük olsun yine,

bir ‘şiir’lik olsun dön yüzünü bu yana da,

hadi?!’