senden başka herkes…

(işte, her evin bir fedâisi, bir kurbanı, bir gönüllü yahut mecbûrî kölesi, bir adanmışı, bir ‘nezir’`i var..)

bu adı seçişin boşa değildi..

aklın erdiğinde başladı senin adanmışlığın; ve bitmedi, bitmiyor, bitmeyecek son nefesine değin.. önce baba ocağı, âile, yakın-uzak akraba, yaşadığın yerler, mahalle, semt, şehir, ülke..

ne tehlikeler, ne ölümlerle, hep önde; ne harmandalları...

meydanda hep sen varsındır; en zor, en içinden çıkılmaz, ağır sorumluluk isteyen işleri, ağır yükleri, çoğu sana ait aslâ olmayan çok şeyi, sanki ezelde sırtına yapıştırılmış, gövdene kaynatılmışçasına, evvel emir vazifenmişçesine yüklenen, üstlenen..

...

 zor zamanlarda meydanda fedâiler kurbanlar köleler, ahmak aptal salak deli, kahramanlar hâriç, kimseler olmaz; bu yüzden ilk ve hep kırılanlar onlardır..

...

işlerin zorlaştığı, kimselerin en küçük bir sorumluluk almadığı, cesaretin ve karşılıksız emek verme hissinin zerresini taşımadığı, hep bir kurban, fedâî köle beklediği, ortalıktan sıvıştığı yer ve zamanlarda sen hesapsızca umarsızca atılan olursun hep ve artık üzerine alan, mezara dek yapışmış, yapıştırılmış görevindir bu.. ne vakit bir yük sorumluluk, zorluk çıksa gözler seni arar, insanlar adını hatırlar, sorar ve ne hikmetse hep de bulurlar; çünkü sen kaçmayan, kaçamayan, sevdiklerini, kendini, geleceğini düşünmeyen, her hâl ve şartta, her zaman bir çıkış yolu bulan, cesur havarisindir..

ortalık yatışıp, sorun, risk kalmadığında o kayıp kalabalıklar saklandıkları emniyetli yerlerden birden ortaya çıkar, her yana doluşur, üşüşür, adını yalnızca aptallığınla anarlar ardından, kahkahalar atarak..

işte

 sen hep kaybettiği hâlde hiç akledemeyensin..

...

yaradılışından kurban, fedâî isen bir yudum huzur vermez, nefes aldırmaz en yakın yakın bildiğin çevren, hayat, insanlar.. kullanırlar saflığını, temiz yürekliliğini, hesapsızlığını, kolayca aldatırlar,,

sen aldanansındır hep, ihânete uğrayan, kolayca harcanan; çünkü sen aldanmaya hep müsaitsin..

selâm olsun, muhyiddin arabî’ye; "bütün dillerde iyiler iyidir" diyen.. anlayan da anlar, kötülük ve kötülerden söz eden kim?!.

acımasızdırlar; birer usta, sinsi hesap uzmanıdırlar.. en düşüğü, en umursanmazı, en beş para etmezi, en ahmağı bile şark kurnazı olup çıkar.. marks deyimiyle "lumpen", çöp, çöplük, yığın yığın, basit sığ, düşüncesiz, kaba, acımasız, avcı kalabalıklar; parıltılı gözleri, keskin dişleri, doymayan iştahları, akan salyalarıyla vahşi köpekler gibidirler, sen ölümcül yaralı, mecâlsiz bir av ortalarında..

hesabına tavan yaptıran, bencilliğini insanlığın en dibine indiren böcek tabiatlı, hissiz kalabalıkların içinde yaşamak zordur.. iyilerdensen, anne baban kardeşlerin arkadaş dost dediklerini bile tanıyamaz olursun bazen.. ortada bir çıkar, görev, fedakârlık gerektiren bir durum, yük varsa tanınamaz olurlar..

 iyilerdensen yanmışsındır.. insanlar doymak bilmez iştahalarıyla küçük kurtçuklar gibi kemirir, semirir, hayat sürerler; sen usul usul tükenirken..

anadolu'da bi söz var, "iti öldürene sürükletirler".. boğuşan uğraşan didinen yara darbe alan sen olursun, üstesinden gelirsin bide ortalığı temizletirler..

aç canavarlardır hep.. onlara iyilikle yaklaşmak, kalbini açmak, şefkat göstermek, iyilik yapmak tek şey ifade etmez.. onlarla bağ kurulmaz, yakın durulmaz.. bir bilgenin dediği “aç canavara muhabbet beslemek onun merhametini celbetmez, iştahâsını artırır, döner, dişinin kirâsını ister”

kaçamazsın; bir kere tutuklanmışsın adanmışlığa, ezelde..

kurtulmak için çırpınmak daha da ağırlaştırır her şeyi, daha beter dolanırsın ağlarına, dibe çeker, daha beter hâller yaşatır..

ve bırakırsın çaresiz, akışa, akışına ve görürsün;

ölüler batmıyormuş..

"gassal elinde meyyit" derler; çaresiz teslim.. zor, lâkin ancak böyle öğreniyorsun acınla yaşamayı; derinine gömerek, kimselere göstermeden yaralarını..

 böyle yaşamak zor.. ve ama sonunda ‘aşk’ var işte; her şeyden öte, her şeyi çekilir kılan, acıyı bal eyleyen, en güzel ateş, en eşsiz yanış.. tıpkı şiir/şarkıdaki gibi;

"bir kere sevdâya tutulmaya gör

ateşlere yandığının resmidir

âşık dediğin mecnûn misâli kör

ne bilsin âlemde ne mevsimidir"

işte

 aşk en güzel ağlayış, eşsiz iksir, yarana merhem gözyaşıdır.. böyle bir mahkûmiyeti olan bir kalp her şeyi anlar.. ve ancak kendi gibilere açar derdini..

anlayan bir kalp derdini dökeceğin ummân, inleyeceğin âsûmândır;

“derdimi ummâna döktüm, âsûmâna inledim” diyerek...

o anlar seni..

ve

zaten de mevlâna der; "söz anlayana söylenir"