'hiçkimse'lerin hikâyeleri

kelimeleri şaha kaldırmak, sonu bir uçurumda biten yola çıkarmaktır.. yol biter kelimeler tükenmez.. kelimelerin bittiğini anladığı yerde atını sonsuza sürer gidenler; içimizde derin izler bırakarak..

meçhûl kalemler olup, kalem tutup, uzaklara, bilinmedik adreslere, karşılık bulmayacak mektuplar yazıp yollamakla hayata tutunanlar, yazmanın birtakım cümle elemanlarından, bağlaç ve imlâ işaretlerinden ibaret olduğunu sanır.. oysa onların bıraktıkları büyük anlamları vardır bizde saklı, içimizde ciltlere sığmayacak hikâyeleri öylece içimizde durur.. 

işte, biz ne çok ‘hiç kimse’yiz ve ne çok ‘hiç kimse’ var..